Μονοσήμαντη, κραυγαλέα και σκόπιμα παραποιημένη η επανερμηνεία του παρελθόντος που επιχείρησε η Αριάν Μνουσκίν στην παράσταση "Εδώ έχει δράκους" του Φεστιβάλ Αθηνών. Κάθε σωστό παραμύθι, από κείνα τα μεσαιωνικής καταγωγής που αποδοκιμάζει η σύγχρονη παιδαγωγική, έχει τους δικούς του δράκους. Τόσο στο παιδικό θέατρο όμως όσο και στο θέατρο της Iστορίας η αναγνώρισή τους δεν είναι εύκολη υπόθεση, γιατί επιβιώνουν αριστεύοντας στις μεταμορφώσεις και προκειμένου να ξεγελάσουν τα θύματά τους προβάλλουν από το παραπέτασμα περισσότερο ως αθώες περιστερές παρά ως στυγεροί ιέρακες.Το πολιτικό παραμύθι της Μνουσκίν πάντως είναι μονοσήμαντο και άρα δεν αντιμετωπίζει τέτοια προβλήματα. Εδώ κυριαρχούν τα ευθυγράμμως ανάλγητα εξουσιαστικά προσωπεία και την αθρόα τους παρέλαση ανοίγει ο ιστορικά έσχατος Βλαντίμιρ Πούτιν. Εμφανίζεται την ώρα που αναγγέλλει την εισβολή του ρωσικού στρατού στην Ουκρανία και οι αιτίες που επικαλείται προξενούν την...