To Shrouds του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ είναι διαλογικό και δύστροπο, όπως όλες οι τελευταίες ταινίες του, αλλά για εκείνον που θα το προσεγγίσει ως απαραίτητη ψηφίδα ενός ευρύτερου έργου μπορεί να προκύψει (με τον τρόπο του) συναρπαστικό. Ο Καναδός δημιουργός πέρασε ένα μεγάλο μέρος της καριέρας του χαρτογραφώντας τη σωματοποίηση μύχιων πόθων, την ανάδυση ενδογενών ζυμώσεων στην επιφάνεια μέσω της μετάλλαξης, για να μεταθέσει στη συνέχεια την προβληματική του από το σώμα στο μυαλό. Εδώ περνάει από το μυαλό στην καρδιά και προσπαθεί να προσεγγίσει το συναίσθημα - "το σώμα της ήταν ο κόσμος μου και ο σκοπός μου", "άραγε θα σε σπάσεις, αν σε αγκαλιάσω;", ακούμε να λέει ανοιχτά ο ήρωας. Η (παραδοσιακά) διανοητική προσέγγιση του ίσως έρχεται σε αντίφαση με τις προθέσεις του και η (επίσης παραδοσιακά) συνειδησιακή απεικόνιση της πραγματικότητας δεδομένα θα εμποδίσει το μεγαλύτερο μέρος του κοινού να ταυτιστεί με την πικρή ιστορία ενός άντρα...