Υπάρχουν βραδιές στο ποδόσφαιρο που δεν τελειώνουν απλώς χωρίς γκολ, τελειώνουν με ερωτήματα. Τέτοια ήταν η νύχτα απέναντι στη Μακάμπι. Μια νύχτα που ο ΠΑΟΚ είχε τον ρυθμό, είχε τις στιγμές, αλλά δεν είχε το άγγιγμα που λυτρώνει. Ο Μαντί Καμαρά, ο "άνθρωπος της τελευταίας στιγμής" την περσινή χρονιά, σπατάλησε τρανταχτή ευκαιρία από εκεί που άλλοτε δεν αστοχούσε ποτέ. Ο Τσάλοφ, χωρίς πίεση και με καθαρό οπτικό πεδίο, δεν βρήκε στόχο. Κι όμως, πρόκειται για παίκτες που (θεωρητικά) ξέρουν να σκοράρουν. Ή μήπως το ξέχασαν; Αυτό είναι το πιο ανησυχητικό. Όχι η απουσία του γκολ, αλλά η απουσία της αυτοπεποίθησης. Ο δισταγμός γίνεται καθεστώς, η αστοχία επανάληψη. Το 0-0 με τη Μακάμπι δεν ήταν απλώς ένα στραβοπάτημα. Ο ΠΑΟΚ δημιουργεί, πατάει περιοχή, μα αδυνατεί να τελειώσει. Κι όταν η τελική ενέργεια χάνει το θάρρος της, τότε όλη η ομάδα μικραίνει. Η εστία δεν είναι μόνο τέρμα. Είναι ιδέα, είναι κατάκτηση, είναι η απόδειξη ότι ο κόπος δεν...