Αν σήμερα πεις σε κάποιον "διάβασε Προυστ", θα σε κοιτάξει με τρόμο. Επτά τόμοι, χιλιάδες σελίδες, μια πρόταση που εκτείνεται όσο μια διαδρομή με τον Προαστιακό. "Δεν έχω χρόνο" θα σου πει. Ακριβώς. Δεν έχεις. Και γι' αυτό χρειάζεσαι τον Προυστ. Το Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο δεν είναι ένα βιβλίο για να διαβαστεί όπως ένα άρθρο για το πώς να γίνεις πιο παραγωγικός πριν από τις 7 το πρωί. Είναι μια ολοκληρωτική ήττα της χρηστικότητας. Δεν σου δίνει λύσεις. Δεν σου δείχνει πώς να ζήσεις. Σου θυμίζει τι είναι το να ζεις. Ο Προυστ γράφει σαν κάποιος που άνοιξε μια ρωγμή στον χρόνο. Ο αφηγητής του - αδιάφορος, ευαίσθητος, νευρωτικός, παραλυμένος από λεπτομέρεια - βιώνει τα πράγματα με την ένταση που εμείς αποφεύγουμε: βλέπει, αισθάνεται, υποφέρει. Ο κόσμος του είναι τόσο πυκνός, που δεν χωράει σε κανένα feed. Αυτό που συγκλονίζει δεν είναι η πλοκή - είναι η διαμόρφωση της συνείδησης. Ο χρόνος στον Προυστ δεν είναι γραμμικός. Είναι...