Η συγκεκριμένη φράση δεν έχει μια συγκεκριμένη ιστορική "πρώτη εμφάνιση". Ακριβώς γιατί αποτελεί αυτό που ονομάζουμε "συμπεριφορικό μοτίβο"... Τουτέστιν είναι τμήμα μας, σαν τα κλεμμένα μάρμαρα του Παρθενώνα ένα πράμα, που μπορεί οι περισσότεροι να μην τα έχουν δει ποτέ, αλλά τα νιώθουν μέσα τους, κομμάτι τους, οργανικό τους μέρος - κάτι σαν το σπληνάντερο. Το εν λόγω μοτίβο δε είναι γνωστό πως ξεπηδά (επίσης οργανικά) μέσα σε κοινωνίες με έντονη ιεραρχία, εξουσία και πελατειακές σχέσεις. Από την Ελλάδα δηλαδή. Στην Ελλάδα, από την εποχή του οθωμανικού ζυγού έως τα σήμερα (μόλις 700 χρόνια - δεν τα λες και πολλά), όσοι είχαν αξιώματα, γνωριμίες ή "μπάρμπα" επικαλούνταν τη θέση και το... status τους, για να παρακάμψουν κανόνες γενικής ισχύος, χρησιμοποιώντας ακριβώς την αυτή φράση. Η οποία εμπεδώνεται κατακρημνικά στη νεοελληνική κουλτούρα του 20ού αιώνα (στον οποίο η Δεξιά βασιλεύει - στην κυριολεξία), καθώς χρησιμοποιείται ιδιαίτερα...