Η λαϊκή Μούσα, φέρουσα καριοφίλι, ξαναμίλησε: Σημαίνει ο Θιος, σημαίνει η γης, σημαίνουν τα επουράνια, σημαίνει κ' η αγιά Σοφιά, το μέγα μοναστήρι, σημαίνει κι ένα υπουργί, ένα πουλάκι μαύρο. Κρώζει και στηθοδέρνεται, τσιρίζει και χτυπιέται, με τετρακόσια τρόχαλα κ' εξηνταδυό κοτρόνες ο στόμας του εξέρασε λόγια μπαρουτιασμένα. Κάθε κουβέντα τουφεκιά, κάθε του λέξη βόλι: ''Αρματωλός θε να γενώ, κλέφταρος με μπιστόλες με τα μπαϊράκια τα χρυσά, και ασημοπαλάσκες, και τα τσαπράζια να φορώ, ούλο μαργαριτάρια, κι όπου περνάει η κλεφτουριά, οι Κολοκοτρωναίοι, οι Μήτσοι και Τάκηδες, φαμίλιες ούλο δόξα, κει θε να προσκυνώ κι εγώ με το χρυσό βαγγέλιο.'' Ψάλλει δεξιά απ' την αλεπού, ζερβά από τον λύκο, κι' απ' την πολλή την ψαλμουδιά εσειόντανε οι κολόνες, έδρανα ξεκουνιόντανε, μικρόφωνα βογγούσαν, σε κοινοβούλι αρχοντικό, στην εκκλησιά του δήμου. Έψαλλαν το χερουβικό να βγει ο Μέγας Κλέφτης οπού 'χει δώδεκα αδερφούς και τριανταδυό ξαδέρφια...