Πριν από τρία ακριβώς χρόνια, αρχές Ιουλίου του '22, ο φίλος μου ο Γιάννης είχε χτυπήσει με τη μηχανή. Οχι σοβαρά, αλλά είχε χτυπήσει το πόδι του, δεν μπορούσε να το πατήσει με τίποτα και κυκλοφορούσε με γάζες και πατερίτσες. Είχε κλείσει όμως μήνες πριν εισιτήριο, και δεν σκόπευε να το χάσει. Είπα, τελικά, να πάω κι εγώ μαζί του για να τον βοηθήσω στη μετακίνηση και, κυρίως, γιατί ήμουν σίγουρος ότι θα ήταν φοβερά αστείο θέαμα ο Γιάννης με πατερίτσες μέσα στον χαμό της συναυλίας. Και πράγματι ήταν. "Γενικότερα έχουμε ένα πολύ σοβαρό θέμα, κυρίες και κύριοι. Αν προστρέξω και σε αυτό, στο ότι πήγαν 30.000 νέοι και άκουγαν κάτι αθλίους στίχους ενός υποτιθέμενου καλλιτέχνη, που υποτίθεται ότι χτυπάει το σύστημα...". Μέχρι τότε ήξερα λίγα πράγματα. Ηξερα, για παράδειγμα, ότι η ζωή μας είναι ζάρι, πέσιμο στον Βαρδάρη, αμάξι που μαρσάρει δέκα μέτρα πριν στουκάρει - και συμφωνούσα. Ηταν μόλις μετά την COVID και δυσκολευόμουν να αφήσω πίσω...