ΜΕ ΚΥΝΗΓΟΥΣΕ ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ όταν του έδειχνα τον πρώτο σκελετό αυτού του τεύχους, μέσα Απριλίου ακόμη. Nα έχουμε, λέει, και λίγη ουσία... Δεν μιλούσε ελληνικά και λίγα κατάλαβα από τα όσα είπε. Αυτή, μικρέ μου φίλε, ήθελα να του είχα πει, είναι η μόνη ουσία που με ενδιαφέρει εμένα, τα παιχνίδια μας πάνω στη φλογισμένη σχάρα του κόσμου. Ώσπου να καεί δηλαδή κι ο δικός μας κώλος. Ώσπου να σταματήσουμε να πίνουμε ακόμη γάλα και να αρχίσουμε να το φυσάμε. Ξεκινάω να γράφω αυτό το κείμενο στην ταράτσα ενός ξενοδοχείου στο κέντρο που εποπτεύει από ψηλά την Αθήνα. Εκεί έμενε, διαβάζω, ο Παπατάκης, κάθε φορά που επέστρεφε στην πόλη του. Δεν το έχει ανακαλύψει κανένας άλλος - μόνο όσοι τουρίστες μένουν στα δωμάτιά του. Κάθομαι μόνος μου τα πρωινά και βλέπω από εκεί πάνω τα πάντα: Λυκαβηττό, Ακρόπολη, θάλασσα, Βουλή, έναν νεαρό δίχως μπλούζα, με μαύρο bucket-hat, να ποτίζει τα λουλούδια της βεράντας ενός διαμερίσματος που έχει μάλλον κληρονομήσει.