Ανήκει στις γυναίκες τραγουδοποιούς μας που ύφαναν -όπως είπα και της ίδιας- το μεταξωτό νήμα του ελληνικού τραγουδιού. Φαινομενικά εύθραυστο πλάσμα, μα και ατίθασο, ορμώμενο από τη φλόγα του αυθεντικού καλλιτέχνη. Ξεκίνησε με τραγούδια της Κάτω Ιταλίας, γαλλικά και δημοτικά ελληνικά, σε μία χρονική περίοδο που οι μεγάλες δισκογραφικές δεν δίσταζαν να ρισκάρουν στο πηγαίο καινούργιο. Γνώρισε την τεράστια αποδοχή με ένα τραγούδι-σλόγκαν, το "Βυζάκια έξω λοιπόν", που τελικά αποδείχτηκε προφητικό για μια κοινωνία έτοιμη να αποκοιμηθεί με τα Παραμύθια της Χαλιμάς από το ΚΛΙΚ και τα φερέφωνα της lifestyle ευμάρειας. Την έσωσε ο Μάνος Χατζιδάκις -αυτό πάλι το είπε η ίδια- όταν την τοποθέτησε αστερισμό δίπλα στον Σείριό του, συγκρίνοντας με τρόπο ποιητικό τη δική της κελαρυστή φωνή μ' αυτήν της Εντίθ Πιάφ. Το τραγούδι δεν οφείλει να είναι τίποτα. Οφείλει να είναι ό,τι θέλει, η μεγάλη του δύναμη είναι η ελευθερία του. Μακριά από μένα να σου...