"Οφείλουμε να τιμάμε τον συμβολισμό (εν. του βήματος της Ολομέλειας), αλλά και τον εαυτό μας. Να στεκόμαστε στο ύψος του, να προστατεύουμε τον κοινοβουλευτικό πολιτισμό και να αντιστεκόμαστε στην "κακία" ή στην "κακιά" στιγμή του εαυτού μας". Έτσι, ο πρόεδρος της Βουλής Νικήτας Κακλαμάνης, με ένα λογοπαίγνιο, πέρασε στο ντούκου αυτό που υποβόσκει στα ναρκωμένα λυκάκια της κοινωνίας και τους απασφαλισμένους λύκους που την εκπροσωπούν στο Κοινοβούλιο: το τραύμα του ανδρισμού τους και της επακόλουθης γυνακοκτονίας. Κυρίως τον φόβο απέναντι στον ομοφυλόφιλο, τις λεγόμενες "κακιές". Τι ο δικαιωματισμός και τι ο νόμος (Σκέρτσου και Πατέλη). Η βαθιά Ελλάδα είναι νοικοκύρηδες, καραβοκύρηδες και Βελόπουλοι. Ελλάδα υγιής, καθαρή, καλή, πατροπαράδοτη σαν τα ψηλά της τα βουνά και τα ψηλοτάκουνα της άλλοτε Τζάκρη. Ο ευφυής Κακλαμάνης πέρασε στη γλώσσα την εξιλέωση: τόνος στη λήγουσα ("κακιά") αντί στην παραλήγουσα("κακία"). Οπότε "κώλος χεσμένος...