"-Μαίιιιιιιρρρηηη!! Μαίιιρηηη!! - Γεια σας! Καλημέρα!". Αυτό άκουγε κανείς μέσα στην αστική σιγή της πρώτης μεγάλης καραντίνας σε ένα μικρό σταυροδρόμι στο κέντρο της Αθήνας, κάθε μέρα στη μία το μεσημέρι. Ηταν δύο μικρά παιδιά που έβγαιναν στο μπαλκόνι του σπιτιού τους και διασκέδαζαν την πλήξη των προστατευτικών μέτρων χαιρετώντας πανηγυρικά, κάθε φορά με τον ίδιο ενθουσιασμό, το συνεργείο αποκομιδής σκουπιδιών του Δήμου. Δύο άνδρες και μια γυναίκα που καθημερινά χειρίζονταν, μετακινούσαν, άδειαζαν στο απορριμματοφόρο και επανατοποθετούσαν τους κάδους. Ο οδηγός ήταν ο λιγότερο ορατός, οι άλλοι δύο όμως εργαζόμενοι ανταποκρίνονταν μεγαλόκαρδα στις ιαχές των παιδιών και αντάλλασσαν και λίγες κουβέντες. Ενας σωματώδης και ευγενικός φαλακρός κύριος και μια δυναμική και περιποιημένη ξανθιά κυρία, η Μαίρη - αμφότεροι γύρω στα 40-45. Η Μαίρη που είχε χρηστεί άτυπη αρχηγός, με μια στιβαρή αλλά σαφή μέριμνα τρυφερότητας, δεν παρέλειπε, λίγο...