Για την "Ελένη" του Ευριπίδη ο λόγος στο προ ολίγου δημοσιευθέν άρθρο μας για τη Λήδα Τασοπούλου. Για την ίδια Ελένη, της Σπάρτης και της Τροίας, του είναι και του φαίνεσθαι, έγραψε και ο Γιώργος Σεφέρης ("Ελένη", Κύπρον, ου μ᾿ εθέσπισεν, εκδόσεις "Ίκαρος", 1955): [...] Και στην Τροία; Τίποτε στην Τροία - ένα είδωλο. Έτσι το θέλαν οι θεοί. Κι ο Πάρης, μ' έναν ίσκιο πλάγιαζε σα νά ηταν πλάσμα ατόφιο· κι εμείς σφαζόμασταν για την Ελένη δέκα χρόνια. Μεγάλος πόνος είχε πέσει στην Ελλάδα. Τόσα κορμιά ριγμένα στα σαγόνια της θάλασσας στα σαγόνια της γης· τόσες ψυχές δοσμένες στις μυλόπετρες, σαν το σιτάρι. Κι οι ποταμοί φουσκώναν μες στη λάσπη το αίμα για ένα λινό κυμάτισμα για μια νεφέλη μιας πεταλούδας τίναγμα το πούπουλο ενός κύκνου για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη. Κι ο αδερφός μου; Αηδόνι αηδόνι αηδόνι, τ' είναι θεός; τι μη θεός; και τί τ' ανάμεσό τους; "Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες". Δακρυσμένο πουλί...