ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΥΜΒΕΙ, σε λίγες ημέρες -μπορεί τελικά να χρειαστούν λίγες εβδομάδες- το περιστατικό έξω από το Ζάππειο, με την αυτοπυρπόληση μιας δημοσιογράφου, δεν θα απασχολεί κανέναν εκτός από τα συγγενικά και φιλικά της πρόσωπα, ίσως και μερικούς ακόμη. Για τους περισσότερους θα θεωρηθεί κάτι που απλώς κάποτε συνέβη. Θα αποτελεί παρελθόν και παραμένει ερωτηματικό αν θα αφήσει κάτι πίσω του. Φοβάμαι πως, όσο συνταρακτικό κι αν ήταν το γεγονός, όσο βίαια αλλά και αφυπνιστικά κι αν λειτούργησε για κάποιους, ιδιαιτέρως εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο συνέβη -δεν είναι συνηθισμένη, άλλωστε, μια αυτοπυρπόληση σε δημόσια θέα-, γρήγορα θα ξεχαστεί, θα γίνει παρελθόν, θα περάσει στη μνήμη κάποιων ίσως, αλλά στη συλλογική μας μνήμη μάλλον όχι. Έχει πολλά να θυμάται αυτή η μνήμη, πολλά βιώματα, τραύματα και θύμισες, δεν βρίσκει εύκολα χώρο για να εγγράψει κάπου ότι ένα ζεστό καλοκαίρι μια γυναίκα που την έλεγαν Αύρα, ετών 67, που είχε κάποτε...