Οι άνθρωποι του ελληνικού κινηματογράφου (από τους αιθουσάρχες μέχρι τους παραγωγούς και από τους διανομείς ταινιών μέχρι τους φίλους μου κριτικούς κινηματογράφου, που μοιάζουν αγχωμένοι με το μέλλον του σινεμά) περίμεναν φέτος το άνοιγμα των θερινών σινεμά με την ελπίδα ότι σε αυτά θα υπάρξει πολυκοσμία: τα θερινά θα πρέπει να σώσουν την κάποτε αγαπημένη αυτή τέχνη. Η μείωση των εισιτηρίων μοιάζει δραματική. Τους τελευταίους μήνες οι θεατές σπανίως πλησίαζαν κάθε επταήμερο εξαψήφια νούμερα πανελλαδικώς, μολονότι στα σινεμά έβγαιναν κάθε Πέμπτη οκτώ με δέκα ταινίες - όλων των ειδών μάλιστα. Τώρα όλοι ευελπιστούν πως το κοινό θα επιστρέψει, γιατί το θερινό σινεμά είναι ταυτισμένο και με τις γλυκιές ελληνικές καλοκαιρινές νύχτες: Βοηθά στη διατήρηση της γοητείας του και εκείνο το παλιό ωραίο τραγούδι του Λουκιανού Κηλαηδόνη που μας μιλάει για νύχτες με φεγγάρι που περνούν και δεν θα ξαναρθούν. Μακάρι όλοι όσοι φαντάζονται κοσμοπλημμύρες...