Δεν είναι ότι έκανε λίγα. Είναι ότι κινήθηκε σε αντίθετη κατεύθυνση: Το κράτος χρησιμοποιήθηκε ως λάφυρο της εκλογικής νίκης της και απογειώθηκε η διαφθορά. Επί 6 χρόνια η κυβέρνηση έκανε ό,τι ήθελε, άσκησε την οικονομική πολιτική που έκρινε συμφέρουσα. Τα τελευταία χρόνια, σαν να συνηθίσαμε το πρόβλημα της υπερχρέωσης να το διασκεδάζει ο πληθωρισμός: Από τη μια διάβρωνε την πραγματική αξία του χρέους κι απ' την άλλη αύξανε την αξία του ΑΕΠ, σμικρύνοντάς το ως ποσοστό του. Σε συνδυασμό με την ενεργό, επαγγελματική διαχείριση του χρέους από τον ΟΔΔΗΧ, αυτό καλλιεργούσε επανάπαυση: Η κυβέρνηση ένιωθε την άνεση να μοιράζει περίπου 60 δισ. ευρώ στην πανδημία και την ενεργειακή κρίση, σε μεγάλο βαθμό σε οριζόντιες επιδοτήσεις -αναλογικά, δε, μεγαλύτερες από άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Σε όλη τη Δύση ήταν κυρίαρχη η αυταπάτη ότι, πλέον, το χρήμα θα είναι φτηνό κι όλοι θα μπορούν να δανείζονται εύκολα. Θα ήταν παράδοξο αν δεν διακατείχε και την...