Ζώντας στην ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων, ομολογώ ότι έχω πάθει μια ανοσία στην παρουσία των γκράφιτι. Δεν είναι ότι δεν τα βλέπω, τα βλέπω. Στους απελπισμένους κύκλους για τη μοναδική εναπομείνασα θέση παρκαρίσματος (ευτυχώς όχι τον Αύγουστο), έχω συχνά την ευκαιρία να κάνω και επαναλήψεις. Σηκώνω λίγο το φρύδι όταν βλέπω οπαδικές αναφορές (ειδικά στις αντίπαλες ομάδες), χαμογελάω όταν βλέπω τον πόθο να οπλίζει το χέρι με σπρέι "Κατέβα κάτω, ρε Μαρία" και κάπως αισθάνομαι μεταξύ φίλων στα "Θέλουμε μετανάστριες σε κάθε γειτονιά" και "Καλός ο φεμινισμός αλλά πλύνε και κάνα πιάτο".Τα ψιλά γράμματα Και, ναι, το ξέρω, είναι προφανές ότι μιλάμε για ένα αδίκημα, αλλά ας αφουγκραστούμε λίγο τους ήχους πίσω από το ψέκασμα, πίσω από την επαφή της υγρής ακόμη μπογιάς με τον τοίχο. Διότι το κύριο χαρακτηριστικό των συνθημάτων που βλέπουμε στους δρόμους είναι ότι μοιάζουν πολλές φορές να μιλούν μια άλλη γλώσσα από αυτή που έχουμε συνηθίσει.