Ζω στην Αθήνα πάνω από οκτώ χρόνια. Πλέον γνωρίζω καλά την πόλη· τους δρόμους της, τα καφενεία, τη ρεμπέτικη μουσική, τα πάρκα, τα θέατρα και βέβαια, τους μόνιμους τίτλους των εφημερίδων όπως "Αντιμετώπιση της παράνομης μετανάστευσης". Ads Αυτή η φράση δεν περιορίζεται στους τίτλους των μέσων. Υπάρχει στην πολιτική, στους κανονισμούς, στη συμπεριφορά των υπηρεσιών και στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι άνθρωποι. Λες και δεν έχει σημασία ποιος είσαι ή από τι έχεις δραπετεύσει· το μόνο που ρωτούν είναι: πώς ήρθες; Και αυτή η απλή ερώτηση μετατρέπει τη φυγή για επιβίωση σε κατηγορία. Διέφυγα από μια χώρα όπου η πολιτική καταστολή, οι συλλήψεις και τα βασανιστήρια ήταν καθημερινότητα. Η φυλακή ήταν μια συνεχής απειλή, όχι μια μακρινή πιθανότητα. Στην Τουρκία αναγνωρίστηκα ως πρόσφυγας, αλλά αυτό που λεγόταν "προστασία" ήταν στην πράξη μια ατελείωτη αναμονή. Είχες το δικαίωμα να αναπνέεις, αλλά όχι να ζεις. Περιμέναμε για χρόνια...