The Hostages Are Back. Now What? Για δύο χρόνια, προσευχόμασταν για την απελευθέρωση των ομήρων. Προσευχόμασταν στο σπίτι, με τα παιδιά μας πριν τον ύπνο. Λέγαμε Ψαλμούς, κλαίγαμε, παρακαλούσαμε και παρακαλούσαμε. Τώρα, δόξα τω Θεώ, όλοι οι ζωντανοί όμηροι έχουν επιστρέψει σπίτι και δεν θα μπορούσαμε να είμαστε πιο ευτυχισμένοι. Οι αφίσες κατεβαίνουν, η επείγουσα ανάγκη έχει εξαφανιστεί. Αλλά νιώθω παράξενα άδειος. Βάλαμε τόση καρδιά σε αυτό. Και τώρα τι; Είμαι πανευτυχής, αλλά και λίγο χαμένoς.*Βy Aron Moss/Chabad.orgAπάντηση Το οφείλουμε στους ομήρους η ιστορία τους να μας αλλάξει για πάντα. Δεν μπορούμε να επιστρέψουμε σε αυτό που ήμασταν πριν. Ό,τι κάναμε μέχρι τώρα δεν πρέπει να τελειώσει. Αντίθετα, πρέπει να πάμε πιο μακριά. Αγαπούσαμε τους ομήρους ως δικούς μας αδελφούς και αδελφές. Αυτή η αγάπη πρέπει να συνεχιστεί και να επεκταθεί σε όλους τους αδελφούς και τις αδελφές μας. Νοιαζόμασταν για ανθρώπους που δεν γνωρίσαμε ποτέ.