Τελικά αποφεύχθηκαν τα μεγάλα δράματα στη Γερμανία και ο Φρίντριχ Μερτς εξελέγη καγκελάριος με τη δεύτερη ψηφοφορία. Βεβαίως, είχε προηγηθεί ένα πρωτοφανές για τα γερμανικά πράγματα... κοψοχόλιασμα, καθώς στην πρώτη ψηφοφορία δεν κατάφερε να συγκεντρώσει την απαραίτητη πλειοψηφία παρότι αυτή στα χαρτιά υπήρχε. Μικρή σημασία έχει ποια ήταν τα κίνητρα των λίγων βουλευτών που θέλησαν να στείλουν στην ψηφοφορία ένα παραπάνω από ηχηρό μήνυμα, "σπάζοντας" την κομματική γραμμή. Το σημαντικό είναι ότι θεώρησαν ότι μπορούσαν να το κάνουν, παρότι γνώριζαν πολύ καλά πόσο μεγάλη θα ήταν η αναστάτωση. Γιατί, προφανώς, δεν θα τολμούσαν να κάνουν τέτοιο "καψώνι" ούτε στον Κολ, ούτε στον Σρέντερ, ούτε στη Μέρκελ. Και γι' αυτόν το λόγο η κατάσταση αυτή απλώς έρχεται να υπογραμμίσει το γεγονός ότι η πολιτική κρίση στην Ευρώπη έχει πάρει πλέον τα χαρακτηριστικά και μιας κρίσης ηγεσίας. Μιας απουσίας πραγματικών ηγετών. Άλλωστε, και ο ίδιος ο Μερτς...