Μέσα μπορούσες να βρεις θρανία από το 1958! Βλέπεις, ακόμα και τότε, οι μαθητές έγραφαν στα θρανία τους ονόματα και ημερομηνίες - όπως ακριβώς κάναμε κι εμείς στο σχολείο κι αργότερα στα αμφιθέατρα. Ποιος Ομηρος και ποιος Νταλί;... Μια ματιά να ρίξει κανείς σε ένα πανεπιστημιακό έδρανο και θα διαβάσει από στίχους της Γώγου μέχρι εξομολογήσεις της αιώνιας λιακάδας ενός καθαρού μυαλού μιας καθωσπρέπει κόρης (Είδες τι έκανα; Εβαλα την ταινία του Γκοντρί μαζί με το βιβλίο της Μποβουάρ - τελειότητα!), ενώ θα δει ζωγραφισμένους ήλιους ανάποδους, καρδούλες ολόκληρες και μισές, σκονάκια διά πάσαν νόσον και πάσαν αδιαβασίαν, σε διάφορα σχήματα κι αυτά, και γενικά ένα κολάζ ζωής που μένει εκεί αναλλοίωτο, αν γλιτώσει από το Αζαξ του συνεργείου καθαρισμού. Σε εκείνο το χωριό, πάντως, από όσα είχαν γράψει οι μαθητές στα θρανία, κάποια είχαν γλιτώσει. Αν χώραγε στον Πλήθωνα (έτσι λέω το χιλιάρι, 20χρονο suzuki μου: Πλήθωνα Γεμιστό), το είχα...