Κατά κανόνα, κάθε χώρα έχει τους ηγέτες που της αξίζουν. Μήπως η Ελλάδα αποτελεί εξαίρεση; Το πολιτικό σύστημα πάσχει. Πάσχει και η κοινωνία, αλλά όχι στον ίδιο βαθμό. Δεν είναι όλοι ίδιοι - ούτε - στην ανηθικότητα. Το 80% βρίσκεται εκτός νυμφώνος ευημερίας έχοντας καταδικαστεί σε σισύφειο αγώνα για λάθη που δεν είναι δικά του. Η ρήση "όλοι μαζί τα φάγαμε" ήταν μια ωραία δικαιολογία για να πληρώσει και τον λογαριασμό. Το ρουσφέτι πάει σύννεφο και μαζί η κατρακύλα στην αναξιοκρατία. Με τέτοια διαφθορά, ποιος τρελός ή μη διαπλεκόμενος θα επενδύσει στη χώρα; Χρόνια τώρα στο ερώτημα για τον καταλληλότερο πρωθυπουργό κερδίζει ο "κανένας" και η αποχή ολοένα αυξάνεται. Γιατί απλούστατα πολλοί πολίτες, ειδικά οι νέοι, δεν πιστεύουν ότι η ψήφος τους λαμβάνεται υπόψη. Δικαιώνονται εκ των πραγμάτων. Η αποχή δεν προσμετράται, η απήχηση του "κανένα" αγνοείται και τα κόμματα ελέγχουν "πακέτα ψήφων" με δέλεαρ τη μοιρασιά του εναπομείναντος πλούτου...