της Μαρία Πετκανοπούλου* Τα παιχνίδια θεωρούνται υπόθεση των μικρών παιδιών και οι ενήλικες τα σκέφτονται σαν χαμένους θησαυρούς της παιδικής τους ηλικίας, αλλά όχι σοβαρούς τόπους όπου μπορούν να αντλήσουν λύσεις για τα προβλήματα και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν. Μήπως, όμως, πρέπει να αλλάξουμε την οπτική μας και να αναζητήσουμε σε αυτά όλα όσα μπορούν να μας προσφέρουν χωρίς να τους το ζητήσουμε; Αλήθεια πώς θα φαινόταν αν η δομή προσχολικής εκπαίδευσης που λειτούργησε για 18 χρόνια ως εναλλακτικό μοντέλο διδακτικής παρέμβασης, με το χαρακτηριστικό όνομα-ιδιότητα Παίζουσα Τάξη, συστηνόταν μέσα από τις επιτεύξεις της και τις εφαρμοσμένες πρακτικές της και έδινε ιδέες για να ξαναστήσουμε την εκπαίδευση και άλλων βαθμίδων, με τα πρωτογενή χαρακτηριστικά του παιχνιδιού; Αυτοσχέδια επιτραπέζια παιχνίδια Αφορμή για τη δημιουργία αυτού του εκπαιδευτικού μοντέλου ήταν τα αυτοσχέδια επιτραπέζια παιχνίδια που σχεδίασαν και δημιούργησαν...