Το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας (ΤΑΑ) αποτέλεσε, αναμφίβολα, τη μεγαλύτερη χρηματοδοτική πρωτοβουλία στην ιστορία της ΕΕ. Για την Ελλάδα, η οποία εισήλθε σε αυτή τη διαδικασία με σημαντικά θεσμικά και παραγωγικά ελλείμματα, το ΤΑΑ ήταν κάτι περισσότερο από μια πηγή ρευστότητας. Αποτελούσε μια σπάνια ευκαιρία αναστοχασμού και ανασχεδιασμού για το πώς θέλουμε να παράγουμε, να αναπτυσσόμαστε και να μοιραζόμαστε τον παραγόμενο πλούτο. Το ερώτημα είναι αν αξιοποιήσαμε αυτή τη δυνατότητα με τη στρατηγική διορατικότητα που απαιτούσε. Στην πράξη, η χώρα προχώρησε ομολογουμένως σε μια αξιόλογη οργανωτική προσπάθεια. Δημιουργήθηκαν δομές, διαμορφώθηκαν μηχανισμοί παρακολούθησης και κατατέθηκε ένα λεπτομερές σχέδιο. Ωστόσο, το ουσιαστικό ζητούμενο, η μετατόπιση του παραγωγικού υποδείγματος προς ένα πιο εξωστρεφές, βιώσιμο και τεχνολογικά ώριμο μοντέλο δεν προχώρησε με τον ρυθμό και το βάθος που θα έπρεπε, κρίνοντας με βάση τα σημερινά...