ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΑΣΦΑΛΩΣ ΣΥΜΠΤΩΣΗ το γεγονός ότι η "αναβίωση" της "Φόνισσας" τουΠαπαδιαμάντη μέσα από την πρόσφατη επιτυχημένη κινηματογραφική μεταφορά του έργου, συντελέστηκε συγχρόνως σχεδόν με την ανάδειξη των υποθέσεων Πισπιρίγκου και Μουρτζούκου που μονοπώλησαν (back to back) το -νοσηρό- ενδιαφέρον του κοινού τα τελευταία χρόνια. Μια ταινία και δύο τηλεοπτικά σίριαλ, θα μπορούσαμε να πούμε, πικρόχολα. Με τη διαφορά βέβαια ότι το αριστούργημα του Παπαδιαμάντη, παρ' όλη την διαρκή όσο και τρομακτική ισχύ του μηνύματός του, αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας, η οποία όπως ξέρουμε ωχριά μπροστά στην αλλόκοτη (και χωρίς αρχή, μέση και τέλος) υφή της πραγματικότητας. Επίσης, η Φραγκογιαννού ήταν παιδοκτόνος (ή βρεφοκτόνος), όχι όμως με τα παιδιά της, αλλά με τα εγγόνια της - που είναι ό,τι πιο σπάνιο μπορεί να συναντήσει κανείς στην μιαρή αρένα της ενδοοικογενειακής εγκληματικότητας. Και τα κίνητρά της ήταν αρκετά σαφή: "Όταν ήτο παιδίσκη, υπηρέτει...