"Η γλαύκα της Αθηνάς αρχίζει το πέταγμά της μόνο όταν πέφτει το σούρουπο", έγραφε ο φιλόσοφος Γκέοργκ Χέγκελ στον Πρόλογο της Φιλοσοφίας του Δικαίου. Από τη φράση, συμπεραίνει κανείς πως για να οδηγηθείς σε πόρισμα αναφορικά με κάποιο παράδειγμα μέσα στην ιστορία, πρέπει το εκάστοτε παράδειγμα να έχει φτάσει στο "τέλος" του - την ολοκλήρωσή του. Το ίδιο, ως είναι λογικό, συμβαίνει και με την τέχνη. Τα καλλιτεχνικά στυλ υπάρχουν μόνο εκ των υστέρων. Αυτά μπορούν να γίνουν κατανοητά μόνο όταν αποτελέσουν παρελθόν - μέχρι να αντικατασταθούν ή καλύτερα να εξελιχθούν σε κάτι νέο. Τότε, διαχωρίζοντάς τα, μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα αυτά που προηγήθηκαν κι αυτά που τα διαδέχτηκαν. Οι όροι "μοντέρνα" και "σύγχρονη" τέχνη, για παράδειγμα, συχνά συγχέονται - αν και δεν είναι το ίδιο. Και επειδή, όπως είπαμε, η ιστορία της τέχνης δεν αφαιρείται από την ιστορία εν γένει, έτσι και η λογική της τέχνης δεν μπορεί να διαφέρει από τη λογική του...