Το σπίτι έμοιαζε παράξενα ήσυχο όταν γύρισα νωρίτερα από το πρωινό μάθημα πιλάτες μου. Ήταν εκείνη η σιωπή που σου σφίγγει το στομάχι. Άφησα τα κλειδιά μου στον πάγκο, όταν άκουσα το ελαφρύ τρίξιμο του πατώματος στον επάνω όροφο. Αφού έβγαλα τα αθλητικά μου, ανέβηκα τη σκάλα. Η πόρτα του δωματίου ήταν μισάνοιχτη και άκουσα χαμηλές φωνές. Σταμάτησα να προσποιούμαι ότι περπατούσα αθόρυβα. Έσπρωξα δυνατά την πόρτα, κάνοντας τον άντρα μου και τη νεαρή γυναίκα δίπλα του να πεταχτούν όρθιοι. "Έλενα, να εξηγήσω σου!" ψέλλισε ο Μάνος, πετάχτηκε όρθιος σαν παιδί που τον έπιασαν στα πράσα. Η φωνή του λύγισε όταν είπε το όνομά μου. Αλλά δεν τρόμαξα. Γιατί να το κάνω; Το περίμενα εδώ και χρόνια. Αντί να φωνάξω, γύρισα ήρεμα και είπα: "Θα φτιάξω ένα καφέ...." Έπρεπε να δείτε τα πρόσωπά τους. Περίμεναν έναν τυφώνα. Αντί γι' αυτό, τους ήρθε ένα απαλό αεράκι. Μπορούσα σχεδόν να ακούσω τις σκέψεις τους: Τι είδους γυναίκα πιάνει τον άντρα της με άλλη...