Δεν έχει καμία ανάγκη από επίσημα πρωταθλήματα, βαθμούς ή τίτλους. Το σκάκι, γι' αυτόν, είναι ένας τρόπος να συνεχίζει να υπάρχει. Το 1937, τη χρονιά που οι βόμβες έπεφταν πάνω από τη Γκερνίκα και ο κόσμος βυθιζόταν στην παράνοια του φασισμού, ένα αγόρι στη Μαδρίτη μάθαινε σκάκι από τον μεγαλύτερο αδελφό του. Ο Μανουέλ Άλβαρεθ Εσκουδέρο δεν μπορούσε τότε να φανταστεί ότι, σχεδόν έναν αιώνα αργότερα, στα 104 του χρόνια, θα καθόταν ακόμη απέναντι σε μια σκακιέρα, περιμένοντας το επόμενο άνοιγμα με τη λαχτάρα ενός εφήβου. ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ Την εποχή που ο Χίντενμπουργκ τυλιγόταν στις φλόγες πάνω από τη λίμνη Λέικχερστ και ο Στάινμπεκ έγραφε το "Άνθρωποι και Ποντίκια", ο νεαρός Μανουέλ έκανε τις πρώτες του κινήσεις στο παιχνίδι που θα γινόταν ο μεγάλος σύντροφός του στη ζωή. Έμαθε, όπως λέει σήμερα, μέσα σε μια εποχή που δεν ήξερε ούτε τι σημαίνει η λέξη "στρατηγική". Κι όμως, αυτό το πρώτο άτεχνο μάθημα στάθηκε η αρχή...