Το αίμα στον καναπέ. Η φωνή του πατέρα: "Δεν φταίω εγώ". Η αργοπορημένη φρίκη της γειτονιάς. Μια οικογενειακή τραγωδία που δεν ήρθε απότομα - απλώς κανείς δεν ήθελε να τη δει. Το φονικό της Νέας Σμύρνης δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ήταν ένα δράμα πολλών πράξεων, μια βουβή υπόκωφη κατρακύλα που παιζόταν για χρόνια πίσω από τις κουρτίνες του διαμερίσματος στην οδό Αδάνων. Κυριακή πρωί γράφτηκε η τελευταία πράξη: ο 71χρονος πατέρας μαχαίρωσε τον 45χρονο γιο του μέχρι θανάτου. Η αστυνομία καταφθάνει. Οι διασώστες απλώς επιβεβαιώνουν το προφανές. Το κορμί του άντρα είναι άψυχο, ο πατέρας ισχυρίζεται πως αμύνθηκε. Πως το παιδί του καρφώθηκε στο μαχαίρι. Ένας φόνος χωρίς δολοφόνο, μια τραγωδία χωρίς ευθύνη. Μια οικογένεια που φώναζε βοήθεια - κι εμείς αλλάζαμε πεζοδρόμιο "Το ήξερε όλη η γειτονιά", λένε σήμερα. Καβγάδες, φωνές, καρέκλες στους τοίχους. Αλλά "δεν ανακατευόμαστε". Έτσι επιβιώνουν οι πολυκατοικίες της πόλης. Ένα μικρό σύμπαν...