Καλησπέρα και καλό μήνα. Προσπαθώ, εδώ και κάποιο διάστημα, να απεξαρτηθώ από το σκρολάρισμα το βράδυ (και γενικά από το κινητό), οπότε διαβάζω λίγο πριν κοιμηθώ. Τις προάλλες, ξανάπιασα το διήγημα του Γ. Ιωάννου "Ο θείος Βαγγέλης". Όπως όλοι οι κάτοικοι του σύμπαντος του Γ. Ιωάννου, έτσι κι ο θείος Βαγγέλης υπήρξε άνθρωπος, με ψυχική διάμετρο αντιστρόφως ανάλογη εκείνης της πραγματικότητάς του: στενή ζωή, στενοί τόποι, πλατιά, όμως, καρδιά. Ο θείος Βαγγέλης, αν και πολύ ταλαιπωρημένος, πήγε στον πόλεμο στην Αλβανία, όπου του έδωσαν ένα λόχο Κρητικών. Και διηγείται ο Γ. Ιωάννου: "Πολέμησε χωρίς φόβο. Πιο πολύ φοβόταν τους Κρητικούς παρά τους Ιταλούς. Μου τα είχε εξομολογηθεί όλα. Μετά από κάθε επιχείρηση έπρεπε να σώζει του αιχμαλώτους. Οι Κρητικοί, όταν σκοτώνονταν κανένας σύντεκνός τους, έταζαν στους θεούς τους διάφορες θυσίες για τη ψυχή του: να σφάξουν με τα ίδια τους τα χέρια τόσους ή τόσους εχθρούς. "Μα τη μαχαίρα μου!" έλεγαν...