Γιατί πάντα στα δύσκολα έρχεται στο μυαλό μας η μάνα μας; Όταν σκατοχαρείς θα πάρεις τον φίλο, την φίλη, τον γκόμενο, την γκόμενα. Της μάνας "θα της τα πω στο σπίτι". Αν της τα πω. Όταν όμως αγγίξεις τα σκατά, όταν πιάσεις πάτο, πάντα τη μάνα θα ζητήσεις. Για να μιλήσεις, να γκρινιάξεις, να κλάψεις. Λες και σαν από μια σαδιστική τάση θα νιώσεις καλύτερα αν της μαυρίσεις την ψυχή, αν μοιραστείς το πρόβλημα μαζί της. Ζω εδώ και ένα χρόνο στο εξωτερικό. Κάθομαι στο σαλόνι. Ο Γάλλος σύντροφος μου σε mood διακοπών να βλέπει TV. Εγώ με το λάπτοπ στα γόνατα σε mood απελπισίας και ανεύρευσης εργασίας. Και η εφιαλτική προοπτική του να γυρίσεις στα σκατά όλο και πιο κοντά. Κι ο πούστης εκεί στην TV. Να με βλέπει να ξεφυσάω και να πασχίζω να γράψω το κωλο lettre de motivation σε μια γλώσσα που δε την χειρίζομαι καλά και να μην ρωτάει αν χρειάζομαι βοήθεια. Μόνο ανυπόμονα να περιμένει πότε θα πάμε στο κρεββάτι. Στη λαϊκή να μην κοτάει να κοιτάξει...