Ζαλισμένος και συνάμα οργισμένος με τις ορδές των "αναθεωρητών" που, και φέτος, ξεχύθηκαν στα μαρμαρένια αλώνια του διαδικτύου για να "αποδείξουν" ότι το έπος του Πολυτεχνείου ήταν διάτρητο και γεμάτο μύθους, αφήνω στoν μακάριο ύπνο τους τα θύματα που άνοιξαν τον δρόμο για να πέσει η Χούντα, προσκυνώ ευλαβικά τα μνήματα των δολοφονημένων και κρατάω στην τσέπη μία βρεγμένη πατσαβούρα για να την εκτοξεύσω στα μούτρα όποιου τολμήσει να παπαγαλίσει μπροστά μου τις μπούρδες της Λατινοπούλου και των ομοίων της. Ήμουν μόλις 7 ετών όταν έγινε το Πολυτεχνείο, πολύ μικρός για να αντιληφθώ τι συνέβαινε και ακόμη μικρότερος για να συναισθανθώ πόσο θα ασφυκτιούσε ο δημοκρατικός πατέρας μου μέσα στο στράτευμα, όπου ήταν ακόμη χαμηλόβαθμος αξιωματικός της Αεροπορίας. Θυμάμαι όμως με νοσταλγία τα εφηβικά μου χρόνια, όταν η επέτειος του Πολυτεχνείου έφερνε γενικό ξεσηκωμό στο δημόσιο Γυμνάσιο - Λύκειο όπου έμαθα όσα γράμματα έμαθα. Σχεδόν όλοι...