Στην ταινία Vice (εκ του Vice President αλλά και βίτσιο) για τα έργα και τις ημέρες του ακροδεξιού Αντιπροέδρου των ΗΠΑ Ντικ Τσέινι, ένας εξαιρετικός -και αγνώριστος- Κρίστιαν Μπέιλ, ενορχηστρώνει -φάτσα κάρτα- το γιγαντιαίο ψέμα γύρω από τα υποτιθέμενα όπλα μαζικής καταστροφής στο Ιράκ του Σαντάμ, πάνω στο οποίο στηρίχτηκε ο απολύτως αληθινός και καταστροφικός πόλεμος του 2003. Ads Προσπερνώ, εκτός των άλλων, τον πειρασμό της συζήτησης για τη σχέση αλήθειας-ψεύδους- αναπαράστασης και του ρόλου της τέχνης σε αυτήν. Μένω μόνο στο γεγονός ότι τότε, ακόμα κι έτσι, η Αμερική χρειαζόταν τα κατασκευασμένα στοιχεία, χρειαζόταν το ψέμα και τη σκηνοθεσία, προκειμένου να ξεγελάσει τους θεσμούς, προκειμένου να πείσει τους πολίτες της και τη διεθνή κοινότητα. Όταν υπήρχαν ακόμη η διεθνής κοινότητα, οι θεσμοί και η χρεία της πειθούς. Ακολούθησε το κραχ του 2008, στη συνέχεια η λεγόμενη πολυκρίση και μαζί τους η άνοδος -που εξελίχτηκε σε επέλαση-...