"Ναι, αλλά για το Μάτι δεν λέτε τίποτα". Το επιχείρηµα αυτό είχε επιστρατευτεί από την κυβέρνηση Μητσοτάκη ως πρόταση συµψηφισµού όταν ολόκληρη η Ελλάδα, συγκλονισµένη, έθετε το ερώτηµα τι έγινε και γιατί έγινε εκείνο το βράδυ στα Τέµπη. Οποιος ζητούσε εξηγήσεις έπρεπε να πάψει να το κάνει. Επρεπε να αντικειµενικοποιήσει το έγκληµα ως κάτι που συµβαίνει. Που συνέβη και στο Μάτι και στη Μάνδρα. Συνεπώς η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν είχε ευθύνη, αφού προσθέτοντας τα θύµατα στο Μάτι και στη Μάνδρα και αφαιρώντας εκείνα στα Τέµπη περίσσευε ικανός αριθµός θυµάτων που µπορούσαν να δικαιολογήσουν και τον Κώστα Αχ. Καραµανλή και τον Χρήστο Τριαντόπουλο και φυσικά τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Η κυνική και µακάβρια αριθµητική µε την οποία ο προπαγανδιστικός µηχανισµός του Μητσοτάκη παρήγαγε κυνισµό και πολιτική δεν άντεξε στην κοινωνική πίεση. Στους δρόµους βγήκαν περί τα δύο εκατοµµύρια άνθρωποι για να απαιτήσουν να αποδοθεί δικαιοσύνη και να σταµατήσει...