Αγαπημένε μου Κώστα, Σε διάβασα προσεκτικά και για λίγο σκέφτηκα να πεθάνω από τα γέλια. Αλλά μετά θυμήθηκα ότι είμαι Αντιθανατιστής. Και δεν πεθαίνω. Ούτε από γέλιο. Ούτε από πλήξη. Ούτε από τα μίτινγκ του 1999. Καταλαβαίνω τον πόνο σου. Ζεις στο Άμστερνταμ, έχεις δει πράγματα εκεί και έχεις φάει στρόοπβαφελ με υπαρξιακή αγωνία. Έχεις κάνει ποδήλατο με τον Καμύ, στο καλάθι. Αλλά, αδερφέ μου, μην μπερδεύεις την αθανασία με την αιώνια εργασία. Στο Κίνημα κατά του Θανάτου, δεν δουλεύουμε για πάντα. Δεν δουλεύουμε καν. Έχουμε καταργήσει το ωράριο, το αφεντικό, τις μηχανές του ζαμπόν και του τυριού -εν προκειμένω- και διάφορα άλλα. Το μόνο υπολογιστικό φύλλο που κρατάμε είναι για το πόσα παγωτά και καρπούζια φάγαμε φέτος. Πόσα μπάνια κάναμε. Λες ότι ο θάνατος είναι δημοκρατικός. Αλλά και η ΔΕΗ είναι δημοκρατική και πάλι μας κόβει το ρεύμα. Ο θάνατος δεν είναι ισότητα. Είναι τεμπελιά. Δεν κάνει τίποτα, απλώς περιμένει. Εμείς, οι...