Η αφήγηση του Στέφανου Ρέγκα μοιάζει με ιαπωνικό κήπο στον οποίο το κατασκευαστικό στοιχείο αποκρύπτεται και αναδεικνύεται η φύση ως μίμηση ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΡΕΓΚΑΣ, Η μοίρα των ζώων, εκδόσεις Πλήθος, σελ. 72 Το ιδιόμορφο βιβλίο του Στέφανου Ρέγκα συνιστά, όπως έχει παρατηρηθεί, μια σύνθεση που ασφυκτιά ακόμα και κάτω από την κατηγορία του πεζού ποιήματος. Αποτελεί, όπως έχει επίσης αναφερθεί, ένα σιωπηλό παραλήρημα που ο συγγραφέας το θέλει να διαβάζεται δυνατά. Από την άλλη πλευρά, η ελεύθερη ροή του ασυνειδήτου σε ψυχαναλυτικό κλειδί -καθώς η εσωτερική πραγματικότητα του συγγραφέα μοιάζει να είναι της τάξης του ασυνειδήτου- ή αυτό το παραλήρημα, έχει την ιδιομορφία ότι είναι εσωτερικό και, ταυτόχρονα, δεν είναι ακριβώς παραλήρημα, με την έννοια ότι όλα φαίνεται να έχουν ήδη μπει στην ταιριαστή τους θέση είτε εξαρχής υπολογισμένα -πράγμα αδύνατο- είτε μετέπειτα δουλεμένα μέχρι την παραμικρή τους λεπτομέρεια. Με άλλα λόγια, ενώ η αφήγηση...