Κοιτάζω φωτογραφίες των προσφύγων στην Κρήτη που διακινούνται στα κοινωνικά δίκτυα. Φωτογραφίες όχι ανταποκριτών, αλλά περαστικών με κινητά, που απεικονίζουν πρόσωπα ανθρώπων χωρίς τη συγκατάθεσή τους. Κάποιοι ξυπόλυτοι, άλλοι καθισμένοι καταγής, τρώγοντας ό,τι τους έδωσαν, μέσα από αλουμινένια σκεύη. Κάποιοι ρίχνουν μια ματιά στον φακό, άλλοι όχι. Ούτως ή άλλως, δεν είναι άνθρωποι πια, αλλά εκθέματα. Η ταυτότητα καθενός τους έχει συγχωνευτεί στην κοινή, θεατή ιδιότητα του πρόσφυγα. Δεν είναι πια άνθρωποι με ονοματεπώνυμο, μάνα και πατέρα, πατρικό και γειτονιά, σημαντικές ημερομηνίες, αγαπημένη ώρα της μέρας ή αγαπημένο χρώμα - είναι κουκκίδες πάνω σ' ένα τεράστιο έργο αφηρημένης τέχνης, που το νόημά του έχει τόσες παραλλαγές όσοι είναι οι άνθρωποι που το κοιτάζουν. Εμείς. Που δεν αρκεί να ξέρουμε, μα πρέπει οπωσδήποτε να δούμε. Η θέαση των προσφύγων θα μας εξασφαλίσει την επιλογή που μας χορταίνει: θα μετατρέψουμε τον λόγο μας σε...