"Βασίλη θα ήθελα να τα πούμε λίγο αν έχεις χρόνο, σου χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Αλέξης". Το μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου συνοδευόταν από έναν σύνδεσμο και μία ημερομηνία για διαδικτυακή συνάντηση, αγαπητέ μου Πιτσιρίκο. Ο αποστολέας ήταν κάποιος Αλέξης, ναι, αυτός ο Αλέξης, που είχα συναντήσει πριν -φαίνεται μία ζωή- οχτώ χρόνια στο ιατρείο μου στο Γκέτεμποργκ. Κοίτα να δεις λέω, πώς τα φέρνει η ζωή. Όχι η Κωνσταντοπούλου, η άλλη, η ακόμα πιο απρόβλεπτη. Ρε λες να θέλει να μου στείλει κανένα αντίτυπο της "Ιθάκης", με αυτόγραφο και αφιέρωση όπως στον Άδωνι; Λες να με έχει συμπεριλάβει σε κανένα κεφάλαιο, εκεί δα, στην ακρούλα, παρέα με τον Λαφαζάνη και τον Παππά, και να το πέρασε στο ντούκου ο Βαξεβάνης; Δεν θα πω ψέματα -γιατί όπως έχω ξαναγράψει είναι μεγάλη αμαρτία το ψέμα και να το αποφεύγετε όσο μπορείτε παιδιά- αλλά μία ανατριχίλα διαπέρασε όλο μου το σώμα. Πάντα πίστευα ότι η συνάντησή μας εκείνη έπαιξε ρόλο στις...