Ο Φειδίας, λένε, χάραξε στο αέτωμα του Παρθενώνα το φίδι. Όχι τυχαία. Το φίδι, σύμβολο γνώσης και πειρασμού, μνήμης και σιωπής, έρπει ακόμα πάνω στην πέτρα και μέσα στο αίμα. Όπως το μήλο του Παραδείσου, που κύλησε στα πόδια της μάζας. Και η μάζα, αγράμματη και ημιμαθής, αφού γέννησε θεούς και ήρωες, έπλασε έπειτα τους εχθρούς της. Τους μικρούς Ναπολέοντες και τους θείους Αδόλφους, τους δήθεν σωτήρες και τους καραγκιόζηδες του λαού. Και τώρα, στις μέρες της άμεσης δημοκρατίας, τα παιδιά της Βαβέλ έχουν όλοι λόγο χωρίς γλώσσα. Μιλούν χωρίς να ξέρουν τι λένε, γράφουν χωρίς να σκέφτονται, ψηφίζουν χωρίς να θυμούνται. Η μάζα είναι το νέο φίδι που καταπίνει τον Φειδία της. Ο Ορτέγκα υ Γκασσέτ θα γελούσε πικρά. Ο Tocqueville θα το έβλεπε ως τραγωδία, ο Mazower ως ψύχωση, ο Warhol ως επαλήθευση της ρήσης του: "Σε λίγα χρόνια όλοι θα έχουν δέκα λεπτά διασημότητας". Και τώρα, όλοι τα έχουν - στα δίκτυα και στα απορρίμματα. Οι επιδραστικοί των...