Αν υπάρχει μια περίοδος της ελληνικής ιστορίας που το σινεμά δεν αφήνει ποτέ πραγματικά πίσω του, αυτή είναι η δικτατορία του '67 και φυσικά η εξέγερση του Πολυτεχνείου. Από τις πρώτες μεταπολιτευτικές παραγωγές μέχρι τις πιο πρόσφατες δουλειές νέων δημιουργών, οι ταινίες που αγγίζουν τη Χούντα λειτουργούν σαν ένα συνεχές restart μνήμης: άλλοτε μέσα από προσωπικές ιστορίες, άλλοτε με καθαρά πολιτικό βλέμμα, κι άλλοτε με έναν πιο ποιητικό, σχεδόν υπαινικτικό τρόπο. Στα χρόνια αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας, το σινεμά μπήκε δυναμικά στη διαδικασία της καταγραφής. Ταινίες όπως ο "Θίασος" του Θόδωρου Αγγελόπουλου και το "Χάππυ Νταίη" του Παντελή Βούλγαρη έδειξαν χωρίς περιστροφές το κλίμα φόβου, καταστολής και σιωπής που χαρακτήριζε την επταετία. Ήταν έργα που γεννήθηκαν κυριολεκτικά πάνω στη στάχτη της Χούντας, με μια ορμή ανάγκης να ακουστούν όσα δεν μπορούσαν να ειπωθούν πριν. Το Πολυτεχνείο, από την άλλη, λειτούργησε...