Στην αυτοβιογραφία του, ο Μαρκ Τουέιν αναφέρει πως η μητέρα του πίστευε πως, ως καλή πρεσβυτεριανή, όφειλε να πει "έναν καλό λόγο για τον ίδιο τον διάβολο". Διότι, όπως γράφει: "...ποιος προσεύχεται για τον Σατανά; Ποιος, σε δεκαοκτώ αιώνες, είχε την κοινή ανθρωπιά να προσευχηθεί για τον μοναδικό αμαρτωλό που το είχε περισσότερο ανάγκη, τον μοναδικό σύντροφό μας και αδελφό μας που είχε περισσότερο ανάγκη από έναν φίλο, αλλά δεν είχε κανέναν, τον μοναδικό αμαρτωλό μεταξύ όλων μας που είχε το υψηλότερο και σαφέστερο δικαίωμα στις καθημερινές και νυχτερινές προσευχές κάθε χριστιανού, για τον απλό και αδιαμφισβήτητο λόγο ότι η ανάγκη του ήταν η πρώτη και η μεγαλύτερη, καθώς ήταν ο υπέρτατος μεταξύ των αμαρτωλών;". Ανέκαθεν μου φαινόταν πολύ λογικό το ερώτημα. Όντως, αφού κανείς δεν την έχει πιο άσχημα από τον Σατανά, δεν θα έπρεπε οι καλοί χριστιανοί να προσεύχονται πρώτα για εκείνον; Βέβαια, από θεολογικής άποψης, κάτι τέτοιο δεν θα είχε...