Πριν από έναν μήνα, εντελώς τυχαία, έπεσα πάνω του. Ηταν παρέα με έναν σταθερό και πιστό φίλο από τα σχολικά του χρόνια. Ο οποίος εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα. Καμία εξάρτηση από τον Κυριάκο. Ετσι κι εγώ βρήκα την ευκαιρία να τον ρωτήσω για συνέντευξη. Η αληθινή δημοσιογραφία είναι ναρκωτικό. Συμφώνησε. Και την προσδιόρισε για το τέλος Ιουλίου. Μετά από τηλεφωνικές επικοινωνίες με τον Παύλο Μαρινάκη, η συνάντηση ορίστηκε για την (περασμένη) Τετάρτη στις 10 το πρωί. Ο Μαρινάκης, γίγαντας. Πάνω από δύο μέτρα. Δίπλα του αισθάνομαι νάνος. Είναι Πατρινός, αν και πάνω από δεκαπέντε χρόνια ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Κοίτα να δεις! Μου ζήτησε το πλαίσιο των ερωτήσεων. Του είπα ότι η μέθοδός μου είναι η τζαζ. Δηλαδή ο οργανωμένος αυτοσχεδιασμός. Εχεις μια μουσική φράση και οι μουσικοί αυτοσχεδιάζουν πάνω σε αυτή τη φράση. Οπως με το ασύλληπτο διπλό άλμπουμ του Μάιλς Ντέιβις "Bitches Brew". Οταν έφτασα, κάθισα σε έναν καναπέ. Εκείνος, στον...