Στα μέσα της δεκαετίας του 2000, σε μια ομαδική έκθεση στο Αγκάθι του Γιώργου Καρτάλου, ερωτεύτηκα ένα κουτί με έναν Πινόκιο, τη φιγούρα ενός τέρατος και ενός μικροσκοπικού όμορφου πρίγκιπα και το αγόρασα μη έχοντας ιδέα ποιος ήταν ο καλλιτέχνης. Το έχω απέναντί μου, στο γραφείο μου, έχει ακολουθήσει τα βήματα της ζωής μου και δεν θα το αποχωριστώ ποτέ. Σε μια τυχαία συζήτηση πριν από χρόνια, ένας φίλος μου που αναγνώρισε ότι το έργο ήταν του Λάζαρου Ζήκου, μου είπε ότι πέθανε νέος, αιφνίδια, αλλά ξεχάστηκα και δεν έψαξα την περίπτωσή του. Πριν από μερικούς μήνες, περαστικός από το σπίτι μου, ο Χριστόφορος Μαρίνος είδε τον Πινόκιο και είπε "είναι του Ζήκου" και με έπιασε κι εκείνος αδιάβαστη. Ήταν τότε σε συζητήσεις με τον αρχιτέκτονα Σπύρο Καπή, ο οποίος είχε μια μεγάλη συλλογή με έργα του και ήθελε να τη δείξει. Ο Σπύρος Καπής έφτιαξε έναν καταπληκτικό χώρο τέχνης στον Άλιμο που τον ονόμασε ENOIKOS και εγκαινιάζει το εκθεσιακό του...