Ένας φίλος μου από το εξωτερικό (από εκείνους που εγώ τρυφερά αποκαλώ "εξωγήινους"), αδιαπραγμάτευτος λάτρης της σύγχρονης Ελλάδας συνολικά, τόσο για τα καλά της όσο και για τα στραβά της, είχε καιρό να περάσει από τα μέρη μας και εντυπωσιάστηκε με τις... εξελίξεις. "Πάρα πολλά σουβλατζίδικα", μου είπε, "πάρα πολλά κομμωτήρια... Υπάρχει πράγματι τόσο μεγάλη ζήτηση για σουβλάκια και κομμώσεις;". Σκέφτηκα προς στιγμήν να του απαντήσω κάτι εξίσου χαριτωμένο, αλλά ευθύς κατόπιν το μετάνιωσα. "Άσ' το", του είπα, "είναι μεγάλη συζήτηση". Όντως είναι μια συζήτηση που μας πάει πολύ μακριά -δεν ξέρεις από πού να την πρωτοπιάσεις για να ξεμπερδέψεις το κουβάρι. Χάριν δικής μου ευκολίας, θα την πιάσω από τα φοιτητικά μου χρόνια. Το μακρινό 1977, δεκαοκτάχρονος πρωτοετής στην Ανωτάτη Βιομηχανική, το κατοπινό Οικονομικό Πανεπιστήμιο του Πειραιά, βρισκόμουν στην εντελώς λάθος σχολή για τους εντελώς λάθος λόγους. Τώρα που το καλοσκέφτομαι, εμείς...