ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΥΣΑΡΕΣΤΟ να βλέπεις ανθρώπους να πανηγυρίζουν για τοΙσραήλ ή το Ιράν, να κάνουνε προβλέψεις, να γίνονται, εν μια νυκτί, στρατιωτικοί αναλυτές, να ζυγίζουν οπλικά συστήματα, να αξιολογούν τακτικές, να καυλώνουν με τον τάδε ή τον δείνα πύραυλο χωρίς μέριμνα για τις ζωές των καταπιεσμένων, για τους νεκρούς, τους ορφανούς, τους ακρωτηριασμένους, με την ίδια ελαφρότητα που κάποιοι παίζουν στοίχημα ή βιντεοπαιχνίδια. Είναι δύσκολο ν' ακούς όσους υποστηρίζουν το "δημοκρατικό" κράτος-απαρτχάιντ του Ισραήλ και όσους βλέπουν στο θεοκρατικό Ιράν μια εναλλακτική (ή, έστω, ένα αντίβαρο) στην παρακμή της Δύσης∙ όσους πιστεύουν ότι το Ισραήλ θα ξεφορτωθεί "με ευκολία" την ηγεσία του Ιράν (όπως έκανε, ας πούμε, με τη Χαμάς) και όσους θεωρούν ότι η κυβέρνηση ή το κράτος του Ισραήλ θα πέσει υπό την ανελέητη ισχύ των ιρανικών πυραύλων∙ όσους επιλέγουν ν' αγνοήσουν τις φωνές των Ιρανών συνδικαλιστών και φεμινιστριών (που επιμένουν πως ο...