Για όποιον έχει υπό την ευθύνη του άνθρωπο πάσχοντα, ισχύει μία αρχή: ό,τι και να κάνει, θα είναι λάθος. Η δευτερογενής σχέση με μια νόσο ή αναπηρία είναι γκρίζα ζώνη - καμία σκέψη, πράξη, στάση δεν μπορεί να είναι απολύτως ηθική ή μη ηθική, ωφέλιμη, ανώφελη ή ζημιογόνα για εσένα και τον άλλον. Γι' αυτό νομίζω πως, στην πραγματικότητα, δεν είναι ούτε ο ακατάπαυστος σωματικός κόπος ούτε η αδρανής συμπόνια ούτε το βάρος της ευθύνης εκείνο που τσακίζει όσους συμβιώνουν με (μη αυτοεξυπηρετούμενους) πάσχοντες. Είναι η απόλυτη αδυναμία τους να θέσουν ένα πρόσημο σε αυτό που κάνουν, να βρουν νόημα στις αποφάσεις τους, να χαράξουν, τελικά, μια πορεία που να έχει έστω και μια ανεπαίσθητη κλίση προς το σωστό ή το λανθασμένο. Τι γίνεται όταν προκύπτει το ενδεχόμενο να τοποθετήσεις τον πάσχοντά σου σε μια δομή φροντίδας, για παράδειγμα; Από τη μια, πρέπει να παλέψεις με το αίσθημα ότι τον εγκαταλείπεις, ότι είσαι ανήμπορος (ή ανάξιος) να τον...