Υποτίθεται ότι όταν εξελέγη ο Ντόναλντ Τραμπ, ένας πολιτικός που χρεώνεται την παρότρυνση προς τους οπαδούς του να προχωρήσουν σε ένα πραξικόπημα στις 6 Ιανουαρίου του 2021, ο οποίος αμφισβητεί ανοιχτά βασικές αρχές της συνεργασίας μεταξύ των δυτικών χωρών όπως αυτές διαμορφώθηκαν μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, που έχει αμφισβητήσει τον ρόλο του ΝΑΤΟ, που προτιμά να συζητά απευθείας με τον Βλαντίμιρ Πούτιν παρά με τους ηγέτες της Ευρώπης, και που στελέχη της κυβέρνησής του ανοιχτά έχουν καλέσει σε εκλογική υποστήριξη των υποψηφίων της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, υπήρχε σε ευρωπαϊκό επίπεδο μία συμφωνία να υψωθεί ένα μέτωπο απέναντι στον Αμερικανό πρόεδρο και τις επιλογές του. Βεβαίως, ο προσεκτικός αναγνώστης θα έβλεπε ότι η ελληνική κυβέρνηση, παρότι συμφώνησε με βασικές επιλογές στο επίπεδο της ΕΕ, όπως για παράδειγμα η αύξηση των αμυντικών δαπανών σε ευρωπαϊκό επίπεδο, απέφυγε να έχει μια σκληρή ρητορική απέναντι στον Αμερικανό πρόεδρο.