Πριν από είκοσι έξι χρόνια, τον Ιούνιο του 1999, στην αλήστου μνήμης εφημερίδα "Εξουσία", προσπαθώντας ανεπιτυχώς να λανσάρω τον νεολογισμό "μεταγραφικοί" ως περιγραφή εκείνων των συμπολιτών μας που "δεν ντεμπουτάρουν ευθύς εξαρχής ως γραφικοί αλλά εκπίπτουν ή μετακυλούν (διαλέξτε εσείς τον πολιτικώς ορθό χαρακτηρισμό) στο είδος με την πάροδο των ετών", συμπλήρωνα δυσοίωνα: "Εκείνους που δεν τους προίκισε η μητέρα φύση με κάποιο χρονοδιακόπτη αξιοπρέπειας, ώστε ν' αποσύρονται αυτοβούλως από το προσκήνιο μόλις φυραίνουν ή να υπομένουν αγόγγυστα το στερητικό σύνδρομο της δημοσιότητας. Εκείνους που αποφασίζουν -εν πλήρη γνώσει των συνεπειών- ν' αναβιώσουν ως παρωδία τη χρυσή τους νιότη. Ονόματα δεν λέμε". Όταν έγραφα τις παραπάνω γραμμές, ο Αλέξης Τσίπρας ήταν είκοσι πέντε χρονών. Δεν νομίζω ότι τις διάβασε, αλλά ακόμη και αν τις διάβασε, δεν νομίζω ότι ενέπιπταν στα ενδιαφέροντά του: το δικό του πολιτικό άστρο μόλις ανέτελλε, ενώ το...