ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΑΡΤΙΜΕΛΗΣ, στριμώχνεσαι. Αν χρησιμοποιείς αναπηρικό αμαξίδιο ή έχεις πρόβλημα κινητικότητας, δεν χωράς. Αν είσαι γονιός με καρότσι, πας μπρος-πίσω. Αν είσαι ηλικιωμένος, ζητάς βοήθεια από τους άλλους. Κι αν τολμήσεις να διαμαρτυρηθείς, γίνεσαι σχεδόν ενοχλητικός: "Μα είναι τουρίστες, αφήνουν λεφτά"... Η Αθήνα, με την τουριστική της φρενίτιδα, απογυμνώνεται από τον ίδιο τον λόγο ύπαρξής της: να είναι μια πόλη για ανθρώπους. Όχι για πελάτες. Όχι μόνο για επενδυτές. Όχι μόνο για εταιρείες βραχυχρόνιας μίσθωσης που ξεσπιτώνουν τους κατοίκους και μετατρέπουν τα διαμερίσματα σε βιτρίνες. Όχι για καφετέριες που καταλαμβάνουν τα πεζοδρόμια. Όχι για τραπεζοκαθίσματα που γίνονται εμπόδια ζωής. Η έννοια του δημόσιου χώρου δεν είναι μόνο ζήτημα αστικού σχεδιασμού αλλά και συμπερίληψης: ποιοι έχουν πρόσβαση, ποιοι "χωράνε" και ποιοι αποκλείονται. Καθημερινά για να πάω στο γραφείο διασχίζω τουλάχιστον δύο φορές την οδό Βύρωνος. Πρόκειται...