Η εξωτερική μας πολιτική πρέπει να σχεδιάζεται όχι μόνο από μέσα προς τα έξω, αλλά και το αντίστροφο: Με στρατηγική που να διαβάζει νηφάλια το περιβάλλον και να υπηρετεί μακροπρόθεσμα τα ελληνικά συμφέροντα σε μια ρευστή Μεσόγειο. Η συζήτηση για το τουρκολιβυκό σύμφωνο και την αποσταθεροποίηση στη Βόρεια Αφρική μας γυρίζει πίσω στο 2012, όταν, ως υπουργός Εξωτερικών, έθεσα με έμφαση στον τότε πρωθυπουργό της Λιβύης την ανάγκη να προχωρήσουμε σε οριοθέτηση ΑΟΖ Ελλάδας-Λιβύης, σε συνέχεια πρωτοβουλίας που είχε ξεκινήσει νωρίτερα η τότε υπουργός Εξωτερικών, Ντόρα Μπακογιάννη. Οι Λίβυοι είχαν συμφωνήσει, αλλά η διάλυση της χώρας σε δυτική και ανατολική ζώνη ανέτρεψε τα δεδομένα. Η ανάδυση του Χαφτάρ ως στρατιωτικού ηγέτη της Ανατολικής Λιβύης άλλαξε τη δυναμική: Αν και αρχικά παρουσιάστηκε ως "φυσικός σύμμαχος" της Ελλάδας λόγω της σύγκρουσής του με την Τουρκία, στην πράξη αποδείχθηκε ασταθής και αμφιλεγόμενος συνομιλητής. Μετά την...