Αίμα στο ίδιο τραπέζι 4 η ώρα το πρωί, ξημερώνει Κυριακή. Μία παρέα ψαρωμένων πρωτοετών φοιτητών αράζει μπροστά στην πιάτσα ταξί, ανάμεσα στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου και στη Λότζια, το δημαρχείο, επί της οδού 25ης Αυγούστου (που τιμά τη Σφαγή του Ηρακλείου, την 25η Αυγούστου του 1898), αρκετά πριν αυτή μετατραπεί σε πεζόδρομο. Στην απέναντι πλευρά, την πλευρά των λεγόμενων Λιονταριών, της -επισήμως- Κρήνης Μοροζίνι στην πλατεία Ελ. Βενιζέλου, απλώνονται κατά σειρά λογής λογής φαγάδικα. Σ' ένα από αυτά κάθεται μια παρέα τριών μαυροντυμένων -δύο από τη μία πλευρά, την αριστερή, κι ένας από την άλλη, τη δεξιά. Μιλάνε και γελάνε τόσο φωναχτά, σαν επιτηδευμένα, που αντηχούν σ' όλη την πλατεία. Οι φοιτητές προσπαθούν ανεπιτυχώς να καταρτίσουν πλάνο για το πού θα συνεχίσουν τη διασκέδαση, όταν τα γέλια από απέναντι παύουν κι απότομα δίνουν τη θέση τους σε φωνές και λόγια βαριά -τα βλέμματα, αναπότρεπτα, επιστρέφουν ξανά στο τραπέζι των...